Χαμενος για λιγο

Αυτές τις μέρες
πήρα άδεια από τη δουλειά
έκλεισα διακόπτες
σταμάτησα διαδικασίες.

Εκτελούνται έργα εντός.

Του "ύπνου ο πολύχρωμος κύκνος[1]"
ανέλαβε να γιατρέψει το σώμα
από τους μαύρους κύκλους από κούραση μηνών.

Εργάτες στήσαν σκαλωσιές του νου
ανεβήκαν πάνω
και κόβουν, ράβουν
επισκευάζουν, συντηρούν.

Το Δέλτα Σίγμα συνεδριάζει από μέρες
κι αποτιμά, κρίνει
αξιολογεί, σχεδιάζει.


Κι όταν τελειώσουν όλα αυτά
αυτό που θα αποκαλυφθεί
πόσο θα θυμίζει άραγε
αυτό που καλύφτηκε;

~~~
[1] Στίχος από το "Όνειρο ήτανε" του Αλκίνοου Ιωαννίδη, όπως και ο τίτλος της ανάρτησης

Το Εφήμερο και το Αιώνιο

"Για μένα,
δεν υπάρχει αύριο.
Για σένα, οι αιώνες
δεν είναι
παρά ασήμαντες τελίτσες
σε άσπρο φόντο.
Τιμή μου να γίνει από αύριο τροφή σου
το νεκρό μου σώμα"
είπε το ροδοπέταλο
πέφτοντας στα πόδια της σεκόιας
παρασυρμένο
από την πρωινή αύρα.

"Δική μου τιμή
να στολίσεις για λίγο
τις ρίζες μου
με τη δροσιά,
το χρώμα
και το άρωμά σου
κι ύστερα
να γίνεις στήριγμα
για να ψηλώσω
έναν πόντο παραπάνω"
του είπε η σεκόια
και το αγκάλιασε.

Γιορτινό

Ο χρόνος λίγο πριν
μια μεγάλη γιορτή
είναι πάντα ιερός
και πολύτιμος
σαν χρόνος συντήρησης
και αποκατάστασης
του μυαλού
των σκέψεων
των στόχων
των προσδοκιών
και των διαδικασιών μας.

Ας απέχουμε όσο γίνεται
από το καταναλωτικό όργιο
κι ας σμίξουμε
τις καρδιές μας.

Χρόνια πολλά σε όλους μας.

Μαθητευόμενος

Σήμερα έμαθε
να ζωγραφίζει
με το κόκκινο.

Αύριο θα μάθει
το πράσινο,
ύστερα το κίτρινο,
και ούτω καθεξής.

Κι όμως
ήδη από σήμερα
και μόνο με κόκκινο,
ξεφυτρώσαν στον καμβά
παπαρούνες,
κοριτσίστικα μάγουλα
και Αη Βασίληδες.

Και κάθε νέο χρώμα
θα προσθέτει κι από μια
καθοριστική πινελιά
στο δισδιάστατο αυτό όνειρο...

Τέλος εποχής;

Όταν κάτι παλιό και αγαπητό
πάψει να υπάρχει
ένα αίσθημα μελαγχολίας είναι
ίσως το πιο φυσικό.

Κι όμως
κάθε μέρα, κάθε ώρα,
κάθε στιγμή που περνάει,
κάτι μοναδικό
κάτι αναντικατάστατο πεθαίνει.

Κι ζωή μας αποτελείται από πολλά
μικρά τέτοια πράγματα
τα οποία συχνά
αφήνουμε αβίαστα να χαθούν...

Υπενθύμιση

Μια ανάσα πριν τα τριάντα
αρχίζουν δειλά-δειλά και πολλαπλασιάζονται
οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά.

Και κάθε μια απ' αυτές
σα να ψιθυρίζει:

Θυμίσου: Ο χρόνος για να κάνεις
όλα αυτά που πάντα ήθελες να κάνεις
αρχίζει να μετρά αντίστροφα.

Ό,τι είναι να κάνεις
κάνε το
πριν να 'ναι αργά...

Σταγόνες ποίησης, γ'

Ω Θεά της έμπνευσης πάρε με.
δε με καταλαβαίνουν.
Μόνο εσύ ξέρεις το κέλυφος
που με την αγωνία των λέξεων
σπάω κάθε φορά.
Πουλιά οι στίχοι μου ζητούν φως
για να Ζήσουν.

(Στέλλας Καραμολέγκου, «Σπασμένα αγάλματα»

Περί αίματος και Φόβου

Λεει εδώ ο αγαπητός spikon για την εμπειρία του της αιμοδοσίας.

Εγώ πάλι, εθελοντής αιμοδότης που έχει δώσει πάνω από 10 φορές τα τελευταία 4 χρόνια, δηλώνω ότι είμαι φοβιτσιάρης. Κάθε φορά που πάω, οι σφυγμοί μου είναι αρκούντως αυξημένοι. Στο τρύπημα για τον αιματοκρίτη, στο βάλε και στο βγάλε της βελόνας, κατά τη ροή του αίματος...

Πηγαίνω όμως. Όπως λεει κι η ποίητριά μας:

"Ξεχνιέται άραγε ο φόβος
με συστηματική προσπάθεια;"

Φυσικό πράγμα ο φόβος, όπως κι ο πόνος. Είναι σήματα κινδύνου. Χρέος τους είναι να μας κάνουν πιο προσεκτικούς, να μας αφυπνίσουν. Το μυαλό όμως επεξεργάζεται τα σήματα κι αποφασίζει ανάλογα. Έχει τη δύναμη να νικά το φόβο...

Η ιστορία δεν περιμένει

Το ξανάκουσα σήμερα
-που το ράδιο δε βγάζει παρά μόνο νότες-
και πρόσεξα καλά αυτή τη φορά τους στίχους.

Ιστορία, σε παρακαλώ,
δάνεισέ μου λίγο χώρο
κι ένα πενόφτερο
να γράψω το δικό μου
κεφαλαίο γράμμα
με κόκκινη μελάνη
σε μια μικρή γωνιά
του βιβλίου σου...



Όταν κάτι περιμένεις να γίνει
τότε περνάει έτσι ο καιρός
το χρόνο τον προφταίνουν εκείνοι
που δεν ψάχνουν γιατί και πώς
η Ευτυχία δεν περιμένει
άλλη μια ευκαιρία χαμένη.

Όταν κάτι περιμένεις ν' αλλάξει
καθισμένος αναπαυτικά
οι εφιάλτες σου γίνονται πράξη
και το γνωρίζουν κάποιοι καλά
η Ιστορία δεν περιμένει
άλλη μια ευκαιρία χαμένη.

Μα η αλήθεια ταξιδεύει στο νότο
εκεί που ο ήλιος είναι ψηλά
ο ουρανός είναι γαλάζιος εκεί κάτω
κι η φύση όμορφη όπως παλιά
κι όσοι κατάφεραν εκεί να φτάσουν
μπορούν να θυμηθούν και να ξεχάσουν
ότι περίμεναν να έχει γίνει
ότι δεν άλλαξαν πάντως ποτέ
το χρόνο προφτάσαν εκείνοι
που έλεγαν "τώρα"
που είπανε "ναι"
η Ιστορία είναι γραμμένη
κι η Ευτυχία δεν περιμένει.

Η Ιστορία κι η Ευτυχία
η ίδια η Ιστορία
κι η Ευτυχία
έρχονται τώρα
τώρα ξανά
τώρα
τώρα ξανά.

(Μαρίας Βουμβάκη: "Η ιστορία κι η ευτυχία")

Με οικονομικούς όρους

Ο στρατηγικός επενδυτής διαθέτει ένα μικρό χαρτοφυλάκιο.

Ξέρει ότι για κάθε επένδυση που κάνει, θα πάρει κάποια απόδοση. Αυτό μπορεί να είναι είτε μακροπρόθεσμα, είτε από το πρώτο λεπτό.

Γνωρίζει καλά ότι με το χαρτοφυλάκιό του, μόνο περιορισμένες επενδύσεις μπορεί να πραγματοποιήσει και σίγουρα όχι κάθε πρόγραμμα που κυκλοφορεί στην αγορά. Άρα, πρέπει να κάνει τις επιλογές του.

Πρόθεσή του είναι λοιπόν, να αξιοποιήσει το χαρτοφυλάκιό του, κάνοντας τις σωστές επενδύσεις, συλλογιζόμενος τα πιθανά κέρδη, το εκάστοτε ρίσκο, αλλά και τη διαθεσιμότητα ή μη των κεφαλαίων του. Βάζει επενδυτικούς στόχους και προσπαθεί να τους πραγματοποιήσει.

Αν σας ξένισα ελαφρώς μέχρι τώρα, να διευκρινίσω:

Το κεφάλαιό του επενδυτή είναι ακριβώς 24 ώρες για κάθε ημέρα.
Οι στόχοι του είναι το τι επιδιώκει από τη ζωή του, υγεία, οικογένεια. χρήματα, καριέρα, εμπειρίες ζωής και άλλα.

Οι προτεραιότητες που θέτει στους στόχους του, θα καθορίσουν την ποσότητα χρόνου που θα επενδύσει σε καθέναν από αυτούς...

Μετάλλαξη

Οι φωνές ξαναήρθαν σήμερα το πρωί και είπαν:

"Το Σαββατοκύριακό σου πήγε χαμένο αν στο τέλος του είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν στην αρχή του..."

Σταγόνες ποίησης, β'

Από συνήθεια

Πόσες φορές θα μπει στο χειρουργείο της ζωής;
Δεν το γνωρίζει.
Γι' αυτό συνήθισε γυμνός.
Ναν' έτοιμος για την επέμβαση.

(Στέλλας Καραμολέγκου, «Σπασμένα αγάλματα»)

Συμβιβασμός

Από τη στιγμή που κατάλαβε
ότι αδυνατεί να κατανοήσει
την απεραντοσύνη του Ωκεανού
κι αφέθηκε να αρμενίζει
στις γαλάζιες του εκτάσεις
βρήκε την Ευτυχία...

Μη αναστρέψιμο

Την ξαναείδα απόψε
και της είπα:

«Κορίτσι μου,
βλέπω στα μάτια σου
το όνειρό σου να σβήνει
μέρα με τη μέρα.

Γιατί το αφήνεις να σβήσει;
Ζήσε το.
Κάντο σάρκα και γεύσου το.
Και στο τέλος, θάψε το.»

Κι αυτή κοίταζε το πουθενά
με τα υγρά της
κουρασμένα μάτια
και δε μιλούσε...

Απολογισμός

Στο τέλος της ημέρας, χρήσιμος είναι ένας σύντομος απολογισμός:

Τι λάθη κάναμε σήμερα;
Τι καινούριο μάθαμε;
Τι τοπία αγναντέψαμε μέσα στα μάτια των ανθρώπων;
Πώς θα μπορούσαμε να είχαμε χειριστεί καταστάσεις;

Ας κλείσουν τα μάτια με μια υπόσχεση
για το αύριο:
Να γίνει Σοφία το κάθε σημερινό δίδαγμα...

Οξύμωρο

Η Ελπίδα για το Μέλλον του Κόσμου
είναι κάτι
τόσο βαρύ κι ασήκωτο, τόσο φλέγον,
που μόνο τα τρυφερά χεράκια των βρεφών
μπορούν να κρατήσουν
με σιγουριά και ασφάλεια...